Het doel is niet het resultaat

Ze zit tegenover me. Krachtig, stralend, zacht en tevreden. Ze heeft een hele reis gemaakt in de afgelopen anderhalf jaar. We kijken terug op toen ze hier binnen kwam. Haar leven overhoop door een scheiding die zij niet wilde. Terugkijkend zien we al het werk dat zij heeft gedaan om te komen waar ze nu is. En ze merkt zelf op hoe sterk ze eigenlijk is. Hoe ze dat dankzij deze vreselijke periode die ze niemand gunt, wel heeft (her)ontdekt bij zichzelf. Het harde werken van verwerken, de diepe rouw en de enorme boosheid. Het verdriet om de ontwrichting van haar gezin en alles waar ze voor stond. Het vinden van een nieuwe plek voor zichzelf en haar kinderen, letterlijk en figuurlijk. Het opnieuw ontdekken van haarzelf, haar kwaliteiten, haar drijfveren, haar kracht.

Op zoek naar een plek waar zij met haar kwaliteiten het beste tot haar recht kan komen. Steeds maar weer verder, heel gedreven om haar leven nu ook helemaal van haar te laten zijn en daar vol in te gaan staan.

De laatste keer dat wij elkaar zagen, een maand geleden leek het dat er nog veel moest gebeuren. En vandaag ontdekte ze dat alles er al was, dat ze was waar ze wilde wezen. We ontdekten dat dit ons laatste gesprek was, dat ze ‘klaar’ was.

Ik heb haar in deze periode met wisselende intensiteit begeleidt als coach van Bep&Fatima. In de eerste periode wat intensiever en toen een tijdje niet en het laatste half jaar ook nog een paar keer. Wat me vanochtend zo trof is dat we vaak denken dat we op weg zijn naar een doel, een eindpunt, heel lineair. Alsof het een streep is waar we overheen moeten komen. En terwijl we op weg zijn om dat doel te bereiken ontvouwt het leven zich in en om ons heen als vanzelf op en als we even niet opletten dan blijkt opeens dat we er zijn. Dat ons doel niet is wat en waar we dachten dat het zou zijn. En ook voor mij, als coach is dat ook een (her)ontdekking. Doelen zijn richtinggevers , landmarks. Het proces en de weg, dat is waar het om gaat en tegelijkertijd het resultaat.