De laatste les

Een voor een vertellen de deelnemers hoe het nu met ze is. Ze hebben een hele reis achter de rug. Een reis van 8 lessen in Mindfulness en nu zijn we aangekomen bij de laatste les. Het is vreemd om te beseffen dat dit de laatste keer is dat we hier samen zitten in de fijne Binnenkamer van het Klooster in Huissen. Ik voel de weemoed van het afscheid. Ik kijk de kring rond en wordt geraakt doordat ik in veel ogen en gezichten zachtheid en ontspanning zie. Hoe anders dan in de eerste les.

Iedere deelnemer had een eigen reden om mee te doen met de training. Soms ging daar een moeizame tijd aan vooraf, op het werk, prive. Onrust, stress, piekeren, malende gedachten, slecht slapen, niet genieten, zichzelf kwijt zijn. Bij anderen was de aanleiding minder zwaar, maar was er wel een verlangen om iets makkelijker te leven en meer te genieten. Of er was een nieuwsgierigheid naar.

Ieder vertelt hoe het nu met hem of haar is. Ik hoor en zie de verwondering en ontroering over de verandering die wordt ervaren in het dagelijks leven. Verbazing nog over de inzichten en ontdekkingen bij zichzelf. Verwondering over dat het effect toch heel anders is dan van te voren gedacht. Meer ingrijpend en gewoon anders, soms. Ik hoor erkenning dat er hard voor gewerkt is, ieder binnen de mogelijkheden en omstandigheden van zijn of haar leven. En er is bewustzijn dat ook na deze les nog werk wacht.

Ik luister en ontvang. Ik ben geraakt door de verhalen, ik weet hoe groot het verlangen en soms ook noodzaak was tot verandering. En ik zie en hoor hoe het anders is geworden in ieders leven. De ontdekking dat het soms in hele kleine dingen zit, in een andere gedachte of wat meer in contact staan met je gevoel. Of even met je aandacht naar de ademhaling of een moment stil staan. En dat dit tegelijkertijd gaat over grote dingen als liefde en zachtheid voor jezelf, jezelf serieus nemen, grenzen aangeven.

Ik ben ontroerd door de openheid en de dapperheid van iedereen. Ik zie en hoor de ontspanning in ieders gezicht en ieders stem. Ik ben dankbaar dat ik de reisleider mocht zijn, en dankbaar voor het prachtige programma dat Jon Kabat-Zinn (grondlegger van de Mindfulnesstraining) heeft ontwikkeld. Voor mij als trainer zijn deze verhalen een groot geschenk. Hier haal ik mijn inspiratie uit, mijn motivatie om hiermee door te gaan, om straks weer de volgende trainingen te geven. Mijn inspiratie om te doen wat ik doe, en om dat te blijven doen. En daar heel blij mee en dankbaar voor te zijn.

Met een laatste kopje thee en een lief, klein cadeautje van een van de deelnemers nemen we afscheid. Het lijkt lastiger om weg te gaan, om elkaar los te laten. Het wordt later dan anders. Uiteindelijk een laatste woord, een laatste begroeting. En dan vervolgt een ieder zijn of haar eigen weg. Een aantal zal ik nog ontmoeten, gewoon op straat of bij een van de andere activiteiten die ik organiseer. Anderen misschien niet meer. En zo hoort het ook. Voldaan doe ik voor de laatste keer dit jaar de lichten uit in de Binnenkamer van het Klooster. En zie stiekem nu al weer uit naar de volgende training die in februari 2016 zal starten.